Ac veluti cum pandit opes Thaumantia proles,
Vestitu nituit multicolore solum.
Non dea tam variis ornavit floribus hortos
Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi.
Flumina vernantes lambunt argentea campos,
Ditior Hesperio flavet arena Tago.
Serpit odoriferas per opes levis aura Favoni,
Aura sub innumeris humida nata rosis,
Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur esse domus.
Ipse racimeferis dum densas vitibus umbras
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce mihi subito Præsul Wintonius astat,
Sidereum nitido fulsit in ore jubar;
Vestis ad auratos defluxit candida talos,
Insula divinum cinxerat alba caput.
Dumque senex tali incedit venerandus amictu,
Intremuit læto florea terra sono.
Agmina gemmatis plaudunt cœlestia pennis,
Pura triumphali personat æthra tubâ.
Quisque novum amplexu comitem cantuque salutat
Hosque aliquis placido micit ab ore sonos;
"Nate veni, et patrii felix cape gaudia regni,
Semper ab hinc duro, nate, labore vaca."
Dixit, et aligeræ tetigerunt nablia turmæ,
At mihi cum tenebris aurea pulsa quies.
Flebam turbatos Cephaleiâ pellice somnos.
Talia contingant somnia sæpe mihi.
AD THOMAM JUNIUM PRÆCEPTOREM SUUM, APUD MERCATORES ANGLICOS HAMBURGÆ AGENTES, PAS
TORIS MUNERE FUNGENTEM.
CURRE per immensum subitò, mea litera, pontum,
I, pete Teutonicos læve per æquor agros;
Segnes rumpe moras, et nil, precor, obstet eunti,
Et festinantis nil remoretur iter.
Ipse ego Sicanio frænantem carcere ventos
Eolon, et virides sollicitabo Deos,
Cæruleamque suis comitatam Dorida Nymphis,
Ut tibi dent placidam per sua regna viam.
At tu, si poteris, celeres tibi sume jugales,
Vecta quibus Colchis fugit ab ore viri;
Aut queis Triptolemus Scythicas devenit in oras
Gratus Eleusinâ missus ab urbe puer.
Atque ubi Germanas flavere videbis arenas
Ditis ad Hamburgæ monia flecte gradum, Dicitur occiso quæ ducere nomen ab Hamâ, Cimbrica quem fertur clava dedisse neci. Vivit ibi antiquæ clarus pietatis honore
Præsul Christicolas pascere doctus oves;
Ille quidem est animæ plusquam pars altera nostræ,
Dimidio vitæ vivere cogor ego.
Hei mihi quot pelagi, quot montes interjecti
Me faciunt aliâ parte carere mei!
Charior ille mihi quàm tu doctissime Graium
Cliniadi, pronepos qui Telamonis erat;
Quàmque Stagirites generoso magnus alumno,
Quem peperit Libyco Chaonis alma Jovi.
Qualis Amyntorides, qualis Philyreius Horos
Myrmidonum regi, talis et ille mihi.
Primus ego Aonios illo præunte recessus
Lustrabam, et bifidi sacra vireta jugi,
Pierosque hausi latices, Clioque favente,
Castalio sparsi læta ter ora mero.
Flammeus at signum ter viderat arietis Ethon,
Induxitque auro lanea terga novo,
Bisque novo terram sparsisti, Chlori, senilem
Gramine, bisque tuas abstulit Auster opes:
Necdum ejus licuit mihi lumina pascere vultu,
Aut linguæ dulces aure bibisse sonos.
Vade igitur, cursuque Eurum præverte sonorum,
Quàm sit opus monitis res docet, ipsa vides.
Invenies dulci cum oonjuge fortè sedentem,
Mulcentem gremio pignora chara suo,
Forsitan aut veterum prælarga volumina patrum
Versantem, aut veri biblia sacra Dei,
Coelestive animas saturantem rore tenellas,
Grande salutiferæ religionis opus.
Utque solet, multam sit dicere cura salutem,
Dicere quam decuit, si modo adesset, herum.
Hæc quoque, paulum oculos in humum defixa modestos
Verba verecundo sis memor ore loqui:
Hæc tibi, si teneris vacat inter præli Musis,
Mittit ab Angliaco littore fida manus,
Accipe sinceram, quamvis sit sera, salutem;
Fiat et hoc ipso gratior illa tibi.
Sera quidem, sed vera fuit, quam casta recepit
Icaris à lento Penelopeia viro.
Ast ego quid volui manifestum tollere crimen,
Ipse quod ex omni parte levare nequit ?
Arguitur tardus meritò, noxamque fatetur,
Et pudet officium deseruisse suum.
Tu modò da veniam fasso, veniamque roganti,
Crimina diminui, quæ patuere, solent.
Non ferus in pavidos rictus diducit hiantes
Vulnifico pronos nec rapit ungue leo.
Sæpe sarissiferi crudelia pectora Thracis
Supplicis ad moestas delicuere preces.
Extensæque manus avertunt fulminis ictus,
Placat et iratos hostia parva Deos.
Jamque diu scripsisse tibi fuit impetus illi,
Neve moras ultra ducere passus Amor;
Nam vaga Fama refert, heu nuntia vera malorum!
In tibi finitimis bella tumere locis,
Teque tuamque urbem truculento milite cingi,
Et jam Saxonicos arma parâsse duces,
Te circum latè campos populatur Enyo,
Et sata carne virûm jam cruor arva rigat;
Germanisque suum concessit Thracia Martem,
Illuc Odrysios Mars pater egit equos;
Perpetuòque comans jam deflorescit oliva,
Fugit et ærisonam Diva perosa tubam,
Fugit, io! terris, et jam non ultima virgo
Creditur ad superas justa volasse domos.
Te tamen intereà belli circumsonat horror,
Vivis et ignoto solus inopsque solo;
Et, tibi quam patrii non exhibuere penates,
Sede peregrinâ quæris egenus opem.
Patria dura parens, et saxis sævior albis
Spumea quæ pulsat littoris unda tui,
Siccine te decet innocuos exponere fœtus,
Siccine in externam ferrea cogis humum,
Et sinis ut terris quærant alimenta remotis
Quos tibi prospiciens miserat ipse Deus,
Et qui læta ferunt de cœlo nuntia, quique
Quæ via post cineres ducat ad astra, docent?
Digna quidem Stygiis quæ vivas clausa tenebris,
Æternâque animæ digna perire fame!
Haud aliter vates terræ Thesbitidis olim
Pressit inassueto devia tesqua pede,
Desertasque Arabum salebras, dum regis Achabi
Effugit atque tuas, Sidoni dira, manus.
Talis et horrisono laceratus membra flagello,
Paulus ab Æmathiâ pellitur urbe Cilix.
Piscosæque ipsum Gergessæ civis Iesum
Finibus ingratus jussit abire suis.
At tu sume animos, nec spes cadat anxia curis,
Nec tua concutiat decolor ossa metus.
Sis etenim quamvis fulgentibus obsitus armis,
Intententque tibi millia tela necem,
At nullis vel inerme latus violabitur armis,
Deque tuo cuspis nulla cruore bibet.
Namque eris ipse Dei radiante sub ægide tutus,
Ille tibi custos, et pugil ille tibi;
Ille Sionææ qui tot sub moenibus arcis
Assyrios fudit nocte silente viros;
Inque fugam vertit quos in Samaritidas oras
Misit ab antiquis prisca Damascus agris,
Terruit et densas pavido cum rege cohortes,
Aere dum vacuo buccina clara sonat,
Cornea pulvereum dum verberat ungula campum.
Currus arenosam dum quatit actus humum,
Auditurque hinnitus equorum ad bella ruentum,
Et strepitus ferri, murmuraque alta virûm.
Et tu (quod superest miseris) sperare memento,
Et tua magnanimo pectore vince mala;
Nec dubites quandoque frui melioribus annis,
Atque iterum patrios posse videre lares.
IN ADVENTUM VERIS.
IN se perpetuo Tempus revolubile gyro
Jam revocat Zephyros vere tepente novos; Induiturque brevem Tellus reparata juventam, Jamque soluto gelu dulce virescit humus. Fallor? an et nobis redeunt in carmina vires, Ingeniumque mihi munere veris adest? Munere veris adest, iterumque vigescit ab illo (Quis putet) atque aliquod jam sibi poscit opus. Castalis ante oculos, befidumque cacumen oberrat, Et mihi Pyrenen somnia nocti ferunt; Concitaque arcano fervent mihi pectora motu, Et furo, et sonitus me sacer intùs agit.
Delius ipse venit, video Penëide lauro
Implicitos crines, Delius ipse venit.
Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cœli,
Perque vagas nubes corpore liber eo;
Perque umbras, perque antra feror penetralia vatum,
Et mihi fana patent interiora Deûm;
Intuiturque animus toto quid agatur Olympo,
Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos.
Quid tam grande sonat distento spiritus ore?
Quid parit hæc rabies, quid sacer iste furor?
Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo,
Profuerint isto reddita dona modo.
Jam Philomela tuos foliis adoperta novellis,
Instituis modulos, dum silet omne nemus:
Urbe ego, tu sylvâ, simul insipiamus utrique,
Et simul adventum veris uterque canat.
Veris io! rediere vices, celebremus honores
Veris, et hoc subeat Musa perennis opus.
Jam sol Ethiopas fugiens Tithonia que arva,
Flectit ad Arctoas aurea lora plagas.
Est breve noctis iter, brevis est mora noctis opaca.
Horrida cum tenebris exulat illa suis.
Jamque Lycaonius plaustrum cœleste Bootes
Non longâ sequitur fessus ut ante viâ; Nunc etiam solitas circum Jovis atria toto
Excubias agitant sidera rara polo:
Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit,
Neve Giganteum Dii timuere scelus.
Forte aliquis scopuli recubans in vertice pastor,
Roscida cum primo sole rubescit humus,
Hæc, ait, hac certè caruisti nocte puellâ,
Phoebe, tuâ, celeres quæ retineret equos. Læta suas repetit sylvas, pharetramque resumit Cynthia, Luciferas ut videt alta rotas;
Et tenues ponens radios gaudere videtur
Officium fieri tam breve fratris ope.
Desere," Phoebus ait, "thalamos Aurora seniles,
Quid juvat effoeto procubuisse toro?
Te manet Æolides viridi venator in herba,
Surge, tuos ignes altus Hymettus habet."
Flava verecundo dea crimen in ore fatetur,
Et matutinos ocius urget equos.
Exuit invisum Tellus rediviva senectam,
Et cupit amplexus, Phoebe, subire tuos;
Et cupit, et digna est, quid enim formosius illâ.
|